Een klein, wit Engeltje

Pheby kwam van een man waarmee de kortstondig eigenaren contact hadden gelegd via internet. Met meneer in kwestie was afgesproken op een plek, alwaar de man een envelop met geld kreeg, de mensen kregen pupje Pheby in de handen gedrukt. Gewoon een soort van zakelijke transactie dus, alleen met een setting die, naar we mogen hopen, door uw/ jou laptop of telefoon heen, al stinkt..

En daar stonden wij een paar weken nadien dan oog in oog, met een klein, wit bolletje wol, die met grote, angstige kraal oogjes de wereld in keek, duidelijk achterliep in ontwikkeling, lichamelijk maar vooral ook geestelijk. Veel te klein en te kwetsbaar voor een kennel/asiel leven.

Gelukkig was daar collega Simone en familie. Bij hen en hun roedeltje (ex) asiel hondjes, mocht Pheby op adem komen, en zelfvertrouwen krijgen. Hond(je) worden.

Op het asiel zijn we bekend met honden en hondjes met broodfok verledens. Je gaat ze van mijlenver herkennen ook. Er is altijd sprake van slechte socialisatie (en dus angst), van inteelt, ongezonde genen, want dat boeit allemaal niét. Het enige dat boeit, is geld. Ook Simone en gezin hebben twee ex broodfokhondjes, en kennen dus het klappen van de zweep.

Hoewel het super goed ging met kleine Pheby in het gezin van Simone en ze uiteindelijk zelfs gewoon mocht blijven (yeeuh!), liep het met kleine Pheby anders dan met alle andere honden met verledens die Simone weer op de rit had gekregen. Ze was vanaf het begin gewoon al 'anders'.

Enkele weken geleden trof het noodlot kleine Pheby dan ook kei en keihard. Ze kreeg last van uitvalsverschijnselen. Achterhand, zicht, gehoor, motoriek. Uiteindelijk was ze de controle kwijt over bijna haar hele, kleine, lijfje.

Tot op het punt dat haar leven, ondanks en nadat onderzoek door allemaal hele slimme, kundige dierenartsen die constateerden dat er een neurlogische en progressieve ziekte Pheby aan het 'slopen' was, letterlijk en figuurlijk, niet meer dierwaardig was/ zou worden. Zonder uitzicht op herstel.

Wat een bikkelhard gevecht is er door partijen geleverd, op allerlei gebieden. En wat een verdriet nu Pheby dit niet heeft kunnen winnen.

Wéér een slachtoffertje van die eeuwigdurende en klóterige, smerige, in en in sléchte broodfok/ malafide fok(kers). Want achteraf gezien, is Pheby nooit als gezond hondje geboren. Niet dat het die 'fuckers' (vergeef ons onze woordkeuze) maar iets intereseert verder hoor. Het geld is binnen, en zoals al eerder gezegd, draait daar alles om! Niet om het dier, nooit om het dier. Dat is slechts een ding, om geld mee te verdienen.

Broodfok (en onverantwoordelijke fok in het bijzonder) is er in Nederland, maar ook heel veel in het buitenland. Er worden jaarlijks duizenden pups uit (veelal) Oostblok landen ons land binnen gereden. Pups van ouders die worden gebruikt als fokmachines, weg liggen te rotten in vieze, vieze verblijven en alleen maar moeten produceren. Ze leven een hels leven.

Werk er niet aan mee en STOP BROODFOK (en onverantwoordelijke Fok in zijn algemeenheid)! Hoe? Daar is oa. een hele campagne aan gewijd genaamd 'Fairpup'. Check vooral die site voor verdere informatie: www.fairpup.nl.
En gebruik gezond verstand, mensen! Geen ouderdieren aanwezig, een transactie op een vage plek waar een pup wordt uitgewisseld tegen een envelopje geld, veel verschillende hondenrassen die worden aangeboden, er moeten dan direct duizenden belletjes gaan rinkelen.

Voor Engeltje Pheby is het te laat. 
Ze werd 5 maanden en 13 dagen oud.
Wát een verdriet. En wat hard.

We hopen dat haar overlijden, dit verhaal, in ieder geval één iemand de ogen opent, het liefst flink wordt gedeeld ook, om mensen opnieuw te waarschuwen. Dan is haar zo veel te vroege dood, niet helemaal voor niets geweest.

Een verdrietig team Noordbroek

Ps. Dit verhaal is (uiteraard) met goedkeuring van Simone en gezin opgeschreven. Het is hun wens dat dit stukje veel gelezen wordt, om Pheby te eren door middel van het wijzen van mensen op de gevolgen van onverantwoord fokken/ fokbeleid/ broodfok.